Haré grandes cosas.
Sin ti.
Contigo.
Eso ahora no importa mucho en realidad.

Haré grandes cosas.
Esas cosas que nadie ve, ni verá nunca.
Pequeños lienzos en papeles amarillos.
Versos que nadie llegará a leer.
Esbozos de una magia incomprensible.

Haré grandes cosas.
Llenaré la nevera de natillas de vainilla,
y plantaré tomates en un rincón del balcón.
Aprenderé a escribir canciones
en el vaho del espejo
y abrigaré el suelo de madera gastado
con alfombras que me lleven a Estambul.

Haré grandes cosas.
Tendré un perro enorme que se llamará Simba
al que le dejaré dormir a los pies de mi cama y al que sacaré
a pasear por la playa o por esos campos tan llenos de ella y de mí.
A pesar de lo que duela.


Haré grandes cosas sí,
pintaré sueños en folios de papel reciclado,
y leeré poemas a la luz de la luna,
y seguiré cantando y bailando
y esperando a la lluvia
como quien espera cada año 
la llegada de la primavera:
con ansia y con los ojos llenos de margaritas.


Haré grandes cosas,
sí, haré grandes cosas.
Porque lo mejor de la vida
es todo aquello que no se mide en monedas.

Eta lurrera begiratzen dut,
ezin naizelako zure begiekin gurutzatu.
Haizea dator,
lurrera begiratzen dut.

Azalaren azpian lotuta dudan ideia zoroena zara,
inoiz amestera ausartu ez nintzen ametsik bortitzena.
Eta ez dakit hitzekin nola dantzatu,
ez dakit nola isildu
barrenak oihuka bota nahi duena.

Saitzen naiz.

Lurrera begiratzen dut,
buruan beti abesti berbera.
Egunak pasa nitzake
zenbat ilargi pasa diren kontatzen,
eta ez nuke inoiz bukatuko.
Batzutan ez dut ongi gogoratzen
nola itzali zenuen egun hartan eguzkia.
Oroitzen dudan gauza bakarra zu zara,
nire bihotzaren taupadak aztoratzen,
inolaz ere ohartu gabe
lurrikara bat sortzen ari zinela
nire txilborraren hegoaldean.

Ez dakit nola begiratu zure aldera,
semaforoko argi gorria
bularrean sartzen zaidan bitartean.

Baina saiatzen naiz.

Agian hauetako egunen batean topatuko gara berriro,
betiko lekuetan,
betiko haizeak ilea kizkurtzen didan bitartean.
Eta nik,
betiko legez,
lurrera begiratuko dut.

Baina Gorkak behin esan zuen bezala,
"espero zaitzaket."

Noiz arte..
hori da galdera.

Urdina da nire kolorerik gustukoena.

Zerua ilunegi dago gaur kleraz lurrean idatzi nituen ametsak irakurtzen hasteko,
eta nolabait ez dut hegan ateratzeko gogorik.
Ondo nago pareta zahar hauen barruan,
paperez inguraturik,
musikak zentzumenak ferekatzen dizkidan bitartean.

Ondo nago, ondo nago, ondo nago.
Errepikatzen diot nire buruari.
Naiz eta zure irudia
oraindik 
barruan lotuta eraman,
barruan ainguraturik izan.

Ez dakit hitzekin nola azaldu,
nola esan,
nola bota.
Ez dakit hitzekin esaten,
ez dakit hitzekin esaten.
Eta hitzik gabe, ez daukat ezer.
Nigandik milaka urtarora zaude,
eta udaberriak ez dizkit
oparituko
zure begietan jaiotzen diren loreak.

Eguzkiaren izpiek jotzen badidate ere
hotzikarak jarraituko du
nire hezurretan dantzatzen.

Hemen nago.
Musika maitatzen.
Zutaz oroitzen.
Hondamen guzti honi izen bat jarri nahiean,
baina hitzik aurkitu gabe.

Ezer aurkitu gabe.

Zerua beltz dago oraindik.

Urdina da nire kolorerik gustukoena.

Bapatean izan zen, oroitzen naiz oraindik. Pertsonen itxaso baten erdian galdurik, musika ez dakit zenbat batiotan orruka zegoen bitartean. Bapatean izan zen, oroitzen naiz oraindik. Ezkerrera begiratu eta bertan agertu zinen, nire begien ikus-eremuan, handik aurrera nire bizitza izorratzeko prest. Bapatean izan zen.  Udaran ekaitzak etortzen diren bezala, olatuek arroketan jotzen duten bezala. Bihotzaren taupadak azkartzen. Bapatean, bapatean azkartzen. Eta momentu batetik bestera ez nekien non negoen, ez nekien nor nintzen. Galduta, basamortu erdian galtzen den bidaiaria bezala, zure begiak ziren lurrera lotzen ninduten hari bakarra. Eta ordutik aurrera ez nuen jakin beste begi batzuen distira maitatzen. Milaka ozeano barruan zituzten begiak, munduko altxorrik politenak gordeta zeuzkaten begiak, abesti horren melodia idatzita zeukaten begiak, sute baten indarra isladatzen zuten begiak. Begiak, zure begiak.


Ikusten ez ninduten begiak.

- Vino un día, y ya no se ha ido.
- ¿Quién?
- La golondrina.
- Eso no puede ser, las golondrinas se van antes de que llegue el invierno.
- Pues esta no se ha ido. Creo que está esperando.
- ¿ A quién?
- A su pareja.
- ¿Pero no se supone que la pareja y las crías se van juntas?
- Sí, pero estoy convencido de que a la otra golondrina le ha pasado algo. Las golondrinas son fieles a su nido, y aquí solo volvió esta. La otra no volvió a aparecer. Pero esta no se va, sigue esperando.
- ¿Crees que la espera porque no sabe que no va a volver?
- Si, eso creo. Y como se quede aquí mucho más tiempo morirá seguro.
- Se morirá. Seguirá esperando.
- ¿Cómo lo sabes?
- Porque sí. A veces los seres humanos somos igual de irracionales, igual de pasionales que un animal.
- ¿A caso tú esperarías aún sabiendo que nunca vendría?
- Sí, esperaría.
- Eso no tiene ningún sentido.
- Lo sé. ¿Pero quién dijo que tenía que tenerlo?